Xa había tempo que soara a campá. As sombras xa se alargaran e desaparecían. Un
silencio absoluto reinaba no ceminterio de San Amaro. De repente, un
ruído de rozar pedra contra pedra oiuse na escuridade. Os mortos
comezaban a saír das súas tumbas, pero non todos; só os máis
importantes. Aquilo era incrible. Personaxes coma Manuel Murguía, Curros
Enríquez, Pucho Boedo... paseábanse polo lugar coma se estivensen
vivos. Algúns íanse reunindo en grupos para falar das súas cousas, e un
deses grupos xuntouse ó redor da Cruz dos Esquecidos. Estaba formado por
Manuel Lugrís Freire, María Barbeito e Xose Pérez Ballesteros.
-Por fin podemos saír a estirar algo as pernas, non cres Manuel?
-Home, pregúntalle a María, que o ano pasado non se ergueu porque quedou durmida.
-Sempre sacando o mesmo tema! Nunca calas. É que a unha non se lle pode quedar sen pilas o espertador?
-Estás moi á defensiva. Gustábasme máis cando acabaras de chegar en contábanos historias da Escola Da Guarda, recordábame á miña mocidade... seguro que Xosé pensa o mesmo.
-Estou de acordo. Oxalá houbera participado na Festa da Flor esa, que era tan bonita.
-Volos dous sempre estades defendéndovos mutuamente. Claro, coma pertencestes os dous á Cova Céltica, tedes algo en común.
-Tampouco creas que tanto, muller! Ten en conta que Xosé morreu 22 anos antes ca min, en 1918. Pouco nos puidemos coñecer en vida.
-Xa, pero ambos falastes moito aquí antes de que eu chegara. Un paxariño díxome que erades uns pesados coa Real Academia Galega.
-Non creas, Manuel tamén faloume a miúdo da guerra e rómpeseme aínda máis o corazón. Seguro que se estivese vivo caeríalle bágoas ao contarmo.
-Iso o confirmo. A guerra foi unha das peores cousas que vivín na vida, se non a peor. Aínda que a dictadura tampouco quedou corta.
-Dictadura? Ao final gañaron os nacionais? Oíra rumores, pero pemsaba que eran inventadas...
-Un día levareite polo Ceminterio Civil a que fales con algúns amigos de alí. Moitos acompáñannos agora por isto que te estou a contar.
-Dende logo, cada vez que falades disto, agradezo ter vivido nunha época anterior, cando eu cheguei aínda había democracia.
-Xa te vin varias veces falando con Curros Enríquez e con Murguía. Eu admiroos moito.
-É que fomos compañeiros. Organizamos xuntas a Real Academia Galega da que tiven o honor de ser o seu primeiro tesoureiro.
-Non te creas tanto que eu tamén participei na Real Academia Galega, e ademais fun o primeiro e utilizar o galego nun mitin.
Querían seguir falando, pero o sol asomaba o seus raios polo orizonte do océano Atlántico. Os tres miraron con morriña ese brillante astro que tanto botaban de menos, despedíronse, e cada un volveu ó seu cadaleito antes de que o ceminterio volvese a abrir as súas portas.
-Por fin podemos saír a estirar algo as pernas, non cres Manuel?
-Home, pregúntalle a María, que o ano pasado non se ergueu porque quedou durmida.
-Sempre sacando o mesmo tema! Nunca calas. É que a unha non se lle pode quedar sen pilas o espertador?
-Estás moi á defensiva. Gustábasme máis cando acabaras de chegar en contábanos historias da Escola Da Guarda, recordábame á miña mocidade... seguro que Xosé pensa o mesmo.
-Estou de acordo. Oxalá houbera participado na Festa da Flor esa, que era tan bonita.
-Volos dous sempre estades defendéndovos mutuamente. Claro, coma pertencestes os dous á Cova Céltica, tedes algo en común.
-Tampouco creas que tanto, muller! Ten en conta que Xosé morreu 22 anos antes ca min, en 1918. Pouco nos puidemos coñecer en vida.
-Xa, pero ambos falastes moito aquí antes de que eu chegara. Un paxariño díxome que erades uns pesados coa Real Academia Galega.
-Non creas, Manuel tamén faloume a miúdo da guerra e rómpeseme aínda máis o corazón. Seguro que se estivese vivo caeríalle bágoas ao contarmo.
-Iso o confirmo. A guerra foi unha das peores cousas que vivín na vida, se non a peor. Aínda que a dictadura tampouco quedou corta.
-Dictadura? Ao final gañaron os nacionais? Oíra rumores, pero pemsaba que eran inventadas...
-Un día levareite polo Ceminterio Civil a que fales con algúns amigos de alí. Moitos acompáñannos agora por isto que te estou a contar.
-Dende logo, cada vez que falades disto, agradezo ter vivido nunha época anterior, cando eu cheguei aínda había democracia.
-Xa te vin varias veces falando con Curros Enríquez e con Murguía. Eu admiroos moito.
-É que fomos compañeiros. Organizamos xuntas a Real Academia Galega da que tiven o honor de ser o seu primeiro tesoureiro.
-Non te creas tanto que eu tamén participei na Real Academia Galega, e ademais fun o primeiro e utilizar o galego nun mitin.
Querían seguir falando, pero o sol asomaba o seus raios polo orizonte do océano Atlántico. Os tres miraron con morriña ese brillante astro que tanto botaban de menos, despedíronse, e cada un volveu ó seu cadaleito antes de que o ceminterio volvese a abrir as súas portas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario